Verhuizing; elke dag een klein beetje meer thuis

Eigenlijk weet ik niet zo goed waar en hoe ik moet beginnen. Voor mijn gevoel is het maanden geleden dat ik de laatste update over het huis schreef, terwijl het in werkelijkheid nog maar drie weken geleden is. En in die tijd is er veel gebeurd! Eigenlijk teveel om je even over bij te praten. Maar het belangrijkste is dat we verhuisd zijn, dat zo’n negentig procent van dat allemaal goed is gegaan en dat ik mezelf na een flinke dip elke dag weer een beetje beter voel. Dus dat is fijn!

Van casco naar woonhuis

Als je het huis binnenloopt, dan is er niks meer terug te zien van het grijze casco dat het ooit was. Zowel de wanden als het plafond zijn strak afgewerkt, onze droomvloer ligt erin en we mogen super trots en blij zijn met het resultaat. Niet alleen de vakmannen hebben de afgelopen maanden hard gewerkt, maar ook wij zien nu eindelijk het resultaat van onze maandenlange voorbereiding en de keuzes die we hebben gemaakt. En dan toch, hoe stom het ook is, wegen alle kleine dingetjes die niet goed gaan flink op tegen de dingen die wél goed zijn gegaan. En dat is frustrerend.

Voorafgaand aan de verhuizing zat ik nog vol positieve energie; we hadden een deadline en werkten ergens naartoe. Op vrijdag 30 maart moesten we verhuizen, dus op die dag moest alles ‘goed’ zijn, of in ieder geval goed genoeg om de meubels een plekje te kunnen geven in huis. De laatste week voor de verhuizing was zoals verwacht complete chaos. Alles kwam tegelijkertijd! Op een gegeven moment waren er op elke verdieping in huis twee vakmannen aan het werk; de keuken werd geplaatst, de vloer werd gelegd en ook de inbouwkast werd in elkaar gezet.

De laatste loodjes

Ondertussen probeerden wij ook alle balletjes in de lucht te houden en renden wij van hot naar her, want er moest: nieuwe vloerbedekking uitgekozen worden omdat degene die we hadden uitgekozen plotseling niet meer leverbaar bleek te zijn, veel gebeld worden omdat communiceren en het maken van afspraken niet voor alle vakmannen vanzelfsprekend is en op en neer gereden worden naar het grofvuil omdat het blijkbaar heel normaal is om al het bouw- en montageafval achter te laten. Alles om ervoor te zorgen dat het allemaal op tijd klaar zou zijn! En dat was het gelukkig.

Maar dan woon je er opeens. Of wonen, het voelde eigenlijk meer als kamperen. Want niks ligt waar het hoort te liggen, je todo lijst is nog steeds super lang en het voelt nog helemaal niet als thuis. En eigenlijk ‘moet’ je dan doorgaan. Dozen uitpakken, lampen ophangen, het huis schoonmaken en dat vervolgens nog twintig keer omdat het op miraculeuze wijze toch steeds weer stoffig wordt. Om er even een vreemd spreekwoord in te gooien; ik liep tijdens de eerste dagen en weken na de verhuizing op mijn tandvlees. Huilde om de kleinste dingetjes. Kon mijn ei niet kwijt. Sliep slecht. Had nachtmerries. Vond alles eng, stom en negatief. En het ergste van dat alles vond ik nog wel dat ik eigenlijk helemaal niet blij was met het huis, de verhuizing en alles daaromheen. Terwijl je die verwachting eigenlijk wel van jezelf hebt, want hallo; we hebben super lang uitgekeken naar dit moment! Beetje stom om dan als het zover is te gaan sikkeneuren.

Dat is dus helemaal niet stom

Blijkbaar kan een verhuizing meer met een mens doen dan verwacht. En in plaats van continu de strijd aan te gaan met mezelf van ‘ik-moet-blij-zijn-maar-ben-dat-eigenlijk-niet’, heb ik dat nu maar gewoon geaccepteerd en sinds dat moment gaat het een stuk beter. We hoeven niet gelijk het hele todo-lijstje af te werken en het hele huis perfect te maken. Dat hele proces gaat waarschijnlijk maanden/jaren duren. En wat betreft alle openstaande werkzaamheden die niet naar tevredenheid zijn uitgevoerd kunnen we niet heel veel meer doen dan er achteraan blijven zitten en er een soort van vrede mee hebben dat ook daar wat tijd overheen zal gaan…

Het is veel belangrijker dat we eerst onze draai vinden en wennen aan de nieuwe buurt, het nieuwe huis en het nieuwe ritme. Als onderdelen van het todo-lijstje daar aan bijdragen, dan doen we het. Zo niet, dan niet. Ook prima. Het heeft allemaal geen haast. Dankzij dat inzicht begint het elke dag al iets meer als thuis te voelen, lach ik weer en kan ik ook weer genieten van een goede nachtrust.

Voordat we ’t weten voelt het weer als home sweet home! 🙂