Januari. De maand waarin McDonald’s en New York pizza naar verwachting de minste omzet draaien, de maand waarin de trappen van de metro- en treinstations fanatiek bewandeld worden en de maand waarin de minste sigaretten verkocht worden. Want januari staat voor een nieuwe start, een beter leven, een nieuwe kans.
Soms voel je je heel erg nietig. Alsof je er niet toe doet en het allemaal niks voorstelt. Want wie ben je nu eigenlijk? Slechts één enkel persoon, tussen die zeven miljard anderen. En in ons kleine kikkerlandje? Daar zijn er nog 17 miljoen zoals jij. Het zijn stomme gedachten, waar je eigenlijk niet te lang bij stil moet staan maar de afgelopen twee weken heeft het me enorm bezig gehouden en voelde ik me even niet zo top.
Links een prachtig klein hotel, voor mij een zwembad met witte stoeltjes langs de rand en rechts rivier de Taag, met daarachter Lissabon. Het uitzicht is geweldig en ik kan er uren naar staren. De boten die voorbij varen, de kleine pluizige wolkjes, in de verte het gebergte waar Sintra ligt en aan de oever de Toren van Belém. Het geluid van het water dat via een klein watervalletje het zwembad bereikt en de zwaluwen die overvliegen en soms een duik nemen. Ik wil hier nooit meer weg.
Lees meerDe laatste tijd merk ik dat ik moeite heb met het managen van mijn eigen verwachtingen waardoor ik me regelmatig teleurgesteld voel. En om heel eerlijk te zijn word ik daar best een beetje verdrietig van. Het probleem is niet zozeer dat iemand anders of ikzelf mijn verwachtingen niet kan waarmaken, maar vooral dat ik de hoge verwachtingen zelf creëer.
Een tijdje terug liep ik door de stad, onderweg naar de metro. Het was vroeg en terwijl ik daar liep kwam er opeens een meisje naast me lopen. Niet écht naast me, maar gewoon een paar meter verderop. De schoenmaker kwam ons tegemoet lopen, hij was waarschijnlijk ook onderweg naar werk. Terwijl het meisje en ik langs de schoenmaker liepen zag ik hoe hij naar haar keek. Uitgebreid bestudeerde hij haar en staarde hij nog wat na. Waarom keek hij naar haar, waarom niet naar mij? Wat heeft zij dat ik niet heb..?
Dat klinkt best drastisch he? Het niet hebben van doelen en ambities wordt vaak als iets negatiefs gezien, want iedereen moet toch een doel of ambitie hebben in het leven? Stiekem ben ik ook wel van mening dat het goed is om lange termijn doelen en ambities te hebben. Ik weet als geen ander hoe vervelend en leeg je je kan voelen op het moment dat je het allemaal gewoon even niet weet. Maar ik ben er ook achter dat het prima is om naast de langere termijn doelen en ambities gewoon tevreden zijn met het hier en nu, zonder een streven en/of een hele lijst aan doelen en ambities.
Vandaag precies een jaar en twee dagen geleden stuurde ik een mailtje naar mijn toendertijd leidinggevende dat ik die dag niet op werk zou komen. Ik was helemaal op en had tijd nodig om weer even tot rust te komen. Al snel werd duidelijk dat het niet zomaar een paar dagen zou duren en duurde het uiteindelijk een halfjaar. Als ik er nu zo aan terugdenk kan ik me daar geen voorstelling meer van maken.
Stemmingswisselingen zijn irritant. There, I said it. Heel veel mooier kan ik het niet maken. Naar mijn mening zijn er twee type stemmingswisselingen. Het moment dat je je grote teen stoot, met windkracht 20 naar je werk moet fietsen of dat er een plensbui naar beneden komt, terwijl je je haar net perfect gestyled hebt. Op zo’n moment ga je misschien van vrolijk naar chagrijnig, maar heeft het een duidelijke reden/oorzaak.
Terwijl ik op de bank zit, me niet al te top voel en eigenlijk nergens zin in heb, bedenk ik me dat het misschien een goed moment is om het artikel te schrijven met tips tegen somberheid. Dit soort momenten zijn voor mij erg gevaarlijk. Het allerliefst loop ik nu namelijk naar de slaapkamer, rol mezelf op in de dekens als een klein bolletje en ga ik het leven overdenken, voor sommige is dat misschien fijn, voor mij is dat foute boel.
Het afgelopen jaar was onverwachts en heftig. Zeker als ik er een paar maanden later op terug kijk, vind ik het ook best moeilijk om te verwoorden wat er nu precies allemaal gebeurd is. Begin april, eigenlijk een paar maanden daarvoor ook al, ging het ronduit klote. Twee maanden later deelde ik dat met de buitenwereld. De eerste maand werd ik van het kastje naar de muur gestuurd en verergerde de situatie eigenlijk alleen maar. Toen een potentiële oplossing in zicht kwam, durfde ik er eigenlijk pas over te praten.