Mijn quarterlife crisis; Een jaar later

Vandaag precies een jaar en twee dagen geleden stuurde ik een mailtje naar mijn toendertijd leidinggevende dat ik die dag niet op werk zou komen. Ik was helemaal op en had tijd nodig om weer even tot rust te komen. Al snel werd duidelijk dat het niet zomaar een paar dagen zou duren en duurde het uiteindelijk een halfjaar. Als ik er nu zo aan terugdenk kan ik me daar geen voorstelling meer van maken.

Natuurlijk heb ik nog steeds mijn mindere momenten, maar ik kan mezelf dan redelijk goed herpakken, dankzij methodes die ik heb geleerd bij Vitaalpunt, maar ook dankzij de lieve mensen om me heen die me soms met een paar bemoedigende woorden of een knuffel weer laten realiseren dat het wel weer over zal waaien. Ik denk ook regelmatig terug aan de quote die ik deelde in het artikel waarin ik vertelde dat het allemaal niet zo goed ging; Don’t forget that you’re human. It’s okay to have a melt down. Just don’t unpack and live there. Cry it out and then refocus on where you are headed.

Zo is het maar net. Soms is het niet erg om even de weg kwijt te zijn. Het is jammer dat het toen zolang geduurd heeft, maar het is wel een manier om te realiseren dat je soms even een klote dag mag hebben. Zolang je de volgende dag maar weer met goede moed begint en verder gaat waar je gebleven was. Don’t give up. Overigens heb ik ‘mijn periode’ altijd een mix van quarterlife crisis, depressie, perfectionisme en identiteitscrisis genoemd, maar inmiddels ben ik erachter dat het een quarterlife crisis was, met een depressie als gevolg. Omdat ik toendertijd aardig wat artikelen heb geschreven over hoe het met me ging, leek het me wel leuk om weer eens een update te schrijven!

De artikelen die ik schreef over mijn quarterlife crisis:

Het gaat goed met me. Ik kan dingen makkelijker loslaten en discussies beter naast me neerleggen zonder een enorm fiasco te creëren. Door continu alles te over-analyseren en overdenken was ik niet altijd een even leuk persoon, soms nog steeds niet hoor haha, niemand is perfect. Maar nu ik beter in mijn vel zit merk ik ook dat ik me zelfverzekerder voel en minder bang ben voor wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Zo had ik vorig jaar nooit kunnen bedenken dat ik een week naar het buitenland zou gaan zonder mijn vriend en nu, een jaar later ga ik volgende week voor werk vijf dagen naar Kreta. Natuurlijk vind ik het enorm spannend, maar het gaat hartstikke leuk worden!

Op werk gaat ook alles goed, hartstikke goed zelfs. Vorig jaar begon ik spontaan een uur te huilen op het moment dat ik dacht aan de tientallen jaren dat ik nog moest werken. Want hoe ging ik dat volhouden? Werk is stom en het verpest alles. Inmiddels een jaar later vliegen de weken voorbij, voel ik me nuttig en werk ik soms ’s avonds nog een paar uurtjes thuis. Niet omdat het moet, maar omdat ik het leuk vind!

Vorig jaar had ik geen hobby’s en voelde ik me hartstikke waardeloos. Nu kan ik me met de meest simpele dingen vermaken, zonder het gevoel te hebben dat het niet efficiënt of nuttig is. Niet alles hoeft nuttig te zijn! Die moestuintjes waar ik zo druk mee bezig ben, ja die gaan een keer dood, nou en. Nu is het leuk. De schilderijtjes die ik soms maak zijn niet perfect, maar het hoeft ook niet perfect te zijn. Zo zijn er nog wel meer voorbeelden!

Het gaat dus goed en daar ben ik heel erg blij mee! Hoe gaat het met jullie?

De kaart op de foto kocht ik in de Etsy winkel van Nina!