Vijf jaar met diabetes type 1

Mijn diaversary: vijf jaar met diabetes type 1

Normaal gesproken eet ik op mijn diaversary een stukje appeltaart. Vooral omdat ik dat erg lekker vind en omdat het op gebied van diabetes altijd een uitdaging is. Vandaag, de dag waarop ik mijn 5-jarige diaversary vier, eet ik geen appeltaart, maar een koekje. Of misschien wel meerdere 😉 Ik had geen appeltaart in huis en vond het niet ‘noodzakelijk’ genoeg om in deze tijden van het coronavirus (COVID-19) de straat op te gaan voor alleen een stukje appeltaart.

Voelt het echt als vijf jaar met diabetes?

Vijf jaar voelt voor mij als een maand, maar tegelijkertijd als vijftien jaar. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik mij voelde toen ik het ziekenhuis in liep. Maar als ik me een leven zonder diabetes voor probeer te stellen, dan merk ik dat ik daar moeite mee heb. Er is tenslotte zoveel veranderd. En het managen van diabetes is, noodgedwongen, enorm snel een tweede natuur geworden. In de vijf jaar dat ik nu diabetes heb, ben ik volgens mij pas één keer echt zonder mijn diabetesspullen op stap gegaan, is het misschien drie keer bijna gebeurd en ben ik zo’n vijf tot tien keer vergeten te bolussen voor mijn eten. Dat valt best mee, toch?

Het moment van mijn diagnose van diabetes type 1 en vijf jaar later

De overstap naar mijn eerste sensor

In de afgelopen vijf jaar heb ik mezelf ook zien veranderen in een cyborg: een fysieke samensmelting van mens en machine. Na de diagnose, in april 2015, moest ik mijn diabetes managen met slechts een bloedglucosemeter,een prikpen en een insulinepen met daarin kortwerkende en langwerkende insuline. Slechts één jaar later, in de zomer van 2016, besloot ik op eigen kosten een sensor aan te schaffen, op basis van Flash Glucose Monitoring. Meer inzicht hebben in mijn glucosewaarden, maakte echt al een enorm verschil!

Langzaam veranderd in een cyborg

Twee jaar na de diagnose, in het voorjaar van 2017, stapte ik over op de insulinepomp met de bijhorende sensor. Als ik nadenk over mijn insulinepomp, kan ik niet geloven dat ik die al drie jaar heb! Het voelt soms nog steeds als een ontzettend onding wat altijd maar met een draadje aan mijn lichaam hangt. Maar het merendeel van de tijd, weet ik niet beter en sta ik er soms van te kijken hoe natuurlijk ik ermee omga. Dankzij de medische technologie vandaag de dag, ben ik van een normale twintiger, veranderd in een cyborg!

Ups and downs

Ik zal niet zeggen dat de afgelopen vijf jaar makkelijk zijn geweest. Sowieso niet omdat mijn leven aardig wat onverwachte wendingen heeft gehad, maar ook niet omdat het managen van diabetes gewoon best wel een klus is. Het zijn ups en downs, waar je niet even een pauze van kunt nemen. Maar de afgelopen vijf jaar hebben me ook heel veel geleerd en gebracht. Zo heb ik heel veel geleerd over mijn eigen gezondheid en ben ik veel bewuster geworden van mijn lichaam. Ook heb ik veel nieuwe mensen ontmoet. Diabuddies, die ‘in hetzelfde schuitje zitten’ en weten hoe het is om te leven met diabetes. We kunnen elkaar helpen en hebben soms aan enkele woorden al genoeg, omdat we van elkaar begrijpen hoe het werkt.

Op naar de volgende vijf jaar, met hopelijk nog betere waardes! 🙂