Hoe het nu eigenlijk écht gaat

Bovenstaande foto is een aantal jaar geleden gemaakt in Florence. Op dat moment ging het allemaal even niet zo goed en zat ik niet lekker in mijn vel. Gelukkig is aan die periode een einde gekomen en zijn we inmiddels alweer 3 jaar verder. Toch ben ik weer op een punt beland waarop het allemaal niet gaat zoals ik zou willen dat het gaat. Eerder vertelde ik al dat ik graag meer persoonlijke verhalen met jullie wil delen maar niet goed weet hoe. In dit artikel wil ik graag een klein beetje vertellen over hoe het nu eigenlijk écht gaat, zonder al te diep in te gaan op details.

Afgelopen zomer haalde ik mijn HBO diploma, waar ik echt super blij mee was, maar tegelijkertijd ook wel lastig vond. Als klein meisje ga je naar de basisschool, middelbare school en ga je vervolgens (in de meeste gevallen) studeren. Onbewust heb je tijdens al deze jaren als doel om je school te halen. Het is waarschijnlijk niet zo dat je elke ochtend uit bed komt met de gedachte dat je leeft om een diploma te halen, maar het is wel een drijfveer. Misschien klinkt dit wel erg depressief, maar toen ik mijn diploma haalde verdween op datzelfde moment mijn doel, mijn dagelijkse drijfveer. Waardoor ik als een stuurloos bootje rond begon te dobberen.

Gelukkig had ik snel een baan gevonden en begon ik als net afgestudeerde aan een fulltime baan. Je zou denken dat een fulltime baan je dan een bepaalde koers geeft, maar dat was in mijn geval niet zo. Ik begon veel te veel na te denken over van alles en nog wat. Zo tegen het einde van het jaar werd ik steeds vaker wat somber en hoopte ik dat de winterdip snel weer voorbij zou zijn. Helaas gebeurde dit niet. Lang verhaal kort, op een gegeven moment kom je tot het besef dat het niet goed gaat en dat er iets moet veranderen. Het was een lastige keuze, maar opgeven is ook moedig. Zo rond het begin van de lente maakte ik de keuze om op zoek te gaan naar een oplossing. Niet alleen, maar met de hulp van mensen die er verstand van hebben.

Inmiddels zijn we een paar maanden verder en ben ik begonnen aan een intensieve behandeling waardoor ik hopelijk snel weer beter in mijn vel zit en het bootje weer een koers krijgt om te varen. In mijn omgeving krijg ik hele verschillende reacties. Zo krijg ik reacties van mensen die het allemaal maar vreemd en egoïstisch vinden. Want als je ‘ziek’ thuis bent, hoor je de hele dag in bed te liggen en mag je vooral geen leuke dingen doen, terwijl het in mijn situatie juist heel erg belangrijk is om nu dingen te doen waar ik vrolijk van word. Gelukkig heb ik wel enorm veel steun aan de mensen die dichtbij mij staan zoals familie, een aantal vrienden en zelfs mensen waarvan ik het totaal niet had verwacht. Hoewel deze lieve mensen er soms niks van begrijpen (wat logisch is), zijn ze er wel voor mij en daar ben ik enorm dankbaar voor.

Bovenstaande quote vind ik erg mooi. Don’t forget that you’re human. It’s okay to have a melt down. Just don’t unpack and live there. Cry it out and then refocus on where you are headed. Het is aan mij nu de taak om langzaam mijn rugzakje weer in te pakken en mijn koers uit te stippelen en te gaan volgen. Ik heb er alle vertrouwen in dat het allemaal weer goed komt.