Mijn 25-jarige puberhuid en strijd tegen acne

Het zal deze keer allemaal wel meevallen. Na een paar maanden is mijn huid vast gewend aan de nieuwe hormoonbalans. Van mijn optimistische gedachten bleek helaas niets waar. Begin dit jaar vertelde ik dat mijn huid drie maanden nadat ik gestopt was met de Diane pil langzaam weer begon te veranderen in dat van een 14-jarige puber. Met een beetje geduld en een maandelijks bezoekje aan de schoonheidsspecialiste zou ik er wel komen. Nu zes maanden verder heb ik het punt bereikt waarop er écht iets moest veranderen.

Mijn strijd tegen acne

Opnieuw beginnen met de Diane pil was geen optie, dat wil ik ook helemaal niet. Mijn schoonheidsspecialiste was ook ten einde raad. Je wilt natuurlijk bij een maandelijks bezoek verbetering zien, maar bij mij mochten ze iedere maand weer opnieuw beginnen. Waar bezoekjes aan de schoonheidsspecialiste voor de meeste mensen gezien wordt als ontspanning en een verwenmomentje, ga ik soms nog liever naar de tandarts. Het is voor een goed doel, maar zo’n acne behandeling is écht afzien. Na een halfjaar kunnen we concluderen dat het gewoon allemaal van binnenuit komt. Het maakt niet uit wat ik eet of hoe ik mijn huid verzorg, die talgproductie is gewoon helemaal van slag.

Het valt toch allemaal wel mee…?

Ja! De mensen die mij zo nu en dan of zelfs dagelijks zien zullen inderdaad denken dat er niks aan de hand is en dat het allemaal wel meevalt, maar daar doe ik dan ook veel moeite voor. Er bestaan verschillende soorten acne en in mijn geval is het een variant die niet heel erg opvalt. Mijn talgproductie is zo gigantisch hoog dat als ik ’s ochtends mijn haar was, het ’s middags alweer vet is. Hetzelfde geldt voor mijn huid, hoeveel ik ook betaal voor de beste huidverzorging en hoeveel tijd ik er ook aan besteed iedere dag, het maakt allemaal niks uit. Daar komt ook nog eens bij dat mijn opperhuid vrij stevig is, waardoor mijn vorm van acne vooral onderhuids is en slechts een enkele keer aan de buitenkant te zien is.

Hartje Havenziekenhuis

Met tegenzin besloot ik om toch maar naar de huisarts te gaan. Halverwege 2013 was ik ook al eens met hetzelfde probleem door de huisarts doorverwezen naar een dermatoloog. De niet zo vriendelijke dermatoloog in het Sint Franciscus ziekenhuis haalde haar schouders op, tsja niks aan te doen. Kut voor je joh. Omdat mijn nieuwe huisarts niet zo goed wist wat we moesten doen verwees ook zij mij door naar een dermatoloog. Omdat ik nog nooit teleurgesteld ben in het Havenziekenhuis besloot ik deze keer daar naartoe te gaan.

Met een ietwat negatieve instelling ging ik naar mijn eerste afspraak, ervan uitgaande dat ik weer te horen zou krijgen dat er niks gedaan kon worden. Maar het tegenovergestelde gebeurde! Na het vooronderzoek door een arts in opleiding kwam de dermatoloog, die nogmaals alles eens goed bekeek en mijn verhaal aanhoorde. De dermatoloog was vrij bot, maar recht door zee en oplossingsgericht! Daar houden we van! Op mijn vragen gaf hij antwoord en binnen 5 minuten was er een compleet actieplan opgesteld.

Ik kreeg een recept voor het medicijn Roaccutane, moest direct bloed laten prikken en we zouden elkaar over een maand weer zien voor een controleafspraak. Twijfelachtig pakte ik het recept aan; “Is Roaccutane niet dat omstreden mega-agressieve middeltje?” – “Mwah, het is een paardenmiddel, maar het werkt, ondanks dat het flink wat bijwerkingen kan hebben.” Blij liep ik het ziekenhuis weer uit, eindelijk iemand die met een oplossing komt!

De eerste paar weken met Roaccutane zijn goed verlopen, over een tijdje zal ik mijn ervaring en voortgang delen! Heb jij ervaring met acne en/of Roaccutane?